vrijdag 18 juli 2008
De Galapagoseilanden: Dag 11 tot 18, onbeschrijfelijk avontuur
De Galapagoseilanden inspireren je om anders te gaan nadenken over de wereld. Ze kunnen nog het best omschreven worden als een soort wetenschappelijk laboratorium van fauna en flora waar de voetafdruk van de mens nog tot een minimum is beperkt. 80% van alle planten en dieren komen nergens elders voor dan op de Galapagoseilanden. Ook het feit dat Charles Darwin zijn evolutietheorie heeft gevormd na een bezoek aan de Galapagos maakt dat de eilanden een mythologische status krijgen.
De trip naar de Galagagoseilanden samenvatten in enkele zinnen is onbegonnen werk. Het programma immers ook er gevuld. Er waren activiteiten van 7 uur 's morgens tot 6 uur 's avonds (vermoeiend maar erg belonend).
De foto's spreken immers voor zich.
De trip naar de Galagagoseilanden samenvatten in enkele zinnen is onbegonnen werk. Het programma immers ook er gevuld. Er waren activiteiten van 7 uur 's morgens tot 6 uur 's avonds (vermoeiend maar erg belonend).
De foto's spreken immers voor zich.
De Galapagoseilanden: Dag 11 tot 18, de Sulidae
Onze trip naar de Galapagoseilanden zit er op.
Het was vorige week donderdag eerst en vooral afwachten wie onze medereizigers zouden worden die ons zouden vergezellen op de boot, de Sulidae. Wat we vooral niet wouden, was dat we terecht zouden komen in een groep oppervlakkige Amerikanen.
We ontmoetten onze gids Raul op de luchthaven en een voor een kwamen de anderen aan. We zouden met 2 Duitsers, 2 Tsjechen, een Amerikaanse, een Israëlische en 2 Britten gedurende 8 dagen de Galapagos verkennen.
Al snel gingen we aan boord van het schip. Raul gaf aan dat de Sulidae een heel speciale boot was. Het ging om een soort priatenschip van meer dan 100 jaar oud dat erg opviel tussen de andere nieuwere yachten. Telkens we een andere schip passeerden, werd onze boot dan ook veelvuldig gefotograffeerd.
Het verblijf op het schip viel ook erg in de smaak. Voor de 10 gasten was er 7 man personeel. Elk van hen had een specifieke taak en was erg behulpzaam voor de bezoekers. De kok deed erg zijn best om ons 3 keer per dag een erg goede maaltijd voor te schotelen. Ook voor Elke werd een inspanning gedaan. Bovendien was de sfeer in de groep optimaal. Iedereen gaf elkaar voldoende ruimte en we waren erg gefascineerd over de talrijke reisverhalen van onze medereizigers. We waren de enigen die slechts 3 weken zouden reizen. De meesten waren voor meerdere maanden of zelfs een jaar onderweg (dit geeft weer nieuwe ideeën voor later ...)
8 dagen op de boot was echter voldoende lang. De kajuiten waarin we sliepen waren immers erg klein. Er was juist voldoende plaats voor een bed en we hadden een kleine badkamer die eigenlijk enkel een toilet was met een sproeier om te douchen (dit gebeurde al zittend op het toilet). Ook kwam er een onaangename geur uit de buizen, waardoor we het luik 's nachts moesten openlaten. In de nacht werd er echter voornamelijk gevaren. Dat ging er vaak woelig aan toe waardoor er water over boord in onze kajuit binnenkwam. Na de eerst nacht hadden zowel Elke als ik pillen nodig tegen zeeziekte. De volgende nachten verliepen eveneens onrusig (we werden tot 5 keer per nacht wakker). Dit alles is echter slechts een voetnoot in het verhaal. De Galapagoseilanden zelf zou immers onvergetelijk worden ¡¡¡
Het was vorige week donderdag eerst en vooral afwachten wie onze medereizigers zouden worden die ons zouden vergezellen op de boot, de Sulidae. Wat we vooral niet wouden, was dat we terecht zouden komen in een groep oppervlakkige Amerikanen.
We ontmoetten onze gids Raul op de luchthaven en een voor een kwamen de anderen aan. We zouden met 2 Duitsers, 2 Tsjechen, een Amerikaanse, een Israëlische en 2 Britten gedurende 8 dagen de Galapagos verkennen.
Al snel gingen we aan boord van het schip. Raul gaf aan dat de Sulidae een heel speciale boot was. Het ging om een soort priatenschip van meer dan 100 jaar oud dat erg opviel tussen de andere nieuwere yachten. Telkens we een andere schip passeerden, werd onze boot dan ook veelvuldig gefotograffeerd.
Het verblijf op het schip viel ook erg in de smaak. Voor de 10 gasten was er 7 man personeel. Elk van hen had een specifieke taak en was erg behulpzaam voor de bezoekers. De kok deed erg zijn best om ons 3 keer per dag een erg goede maaltijd voor te schotelen. Ook voor Elke werd een inspanning gedaan. Bovendien was de sfeer in de groep optimaal. Iedereen gaf elkaar voldoende ruimte en we waren erg gefascineerd over de talrijke reisverhalen van onze medereizigers. We waren de enigen die slechts 3 weken zouden reizen. De meesten waren voor meerdere maanden of zelfs een jaar onderweg (dit geeft weer nieuwe ideeën voor later ...)
8 dagen op de boot was echter voldoende lang. De kajuiten waarin we sliepen waren immers erg klein. Er was juist voldoende plaats voor een bed en we hadden een kleine badkamer die eigenlijk enkel een toilet was met een sproeier om te douchen (dit gebeurde al zittend op het toilet). Ook kwam er een onaangename geur uit de buizen, waardoor we het luik 's nachts moesten openlaten. In de nacht werd er echter voornamelijk gevaren. Dat ging er vaak woelig aan toe waardoor er water over boord in onze kajuit binnenkwam. Na de eerst nacht hadden zowel Elke als ik pillen nodig tegen zeeziekte. De volgende nachten verliepen eveneens onrusig (we werden tot 5 keer per nacht wakker). Dit alles is echter slechts een voetnoot in het verhaal. De Galapagoseilanden zelf zou immers onvergetelijk worden ¡¡¡
woensdag 9 juli 2008
Playas en de Galapagos (San Cristobal): dag 9 en 10
9Gisteren zijn we een dag naar het strand gegaan. We kozen het strand van de stad Playas uit omdat deze stad het dichtst gelegen is bij Guayaquil.
We kwamen toe in een kleine stad met een enorm uitgestrekt strand. Er was verder niet veel volk, waarschijnlijk omdat het geen weekend was. Op het strand kon je strandstoelen huren voor een volledige dag voor 4 Dollar. Verder kwamen er plaatselijke handelaren elke 5 minuten langs met ijsjes, een soort pannekoeken (empenadas), bier en andere dranken. We kochten een liter bier voor 1 Dollar en 2 pannekoeken voor 20 cent.
Elke kreeg ook meedelijden met een oudere man (rond de 65) die rondliep met een plastieken dolfijn en een fotocamera (polaroid). Hij zocht gedurende de 4 uur dat we er waren onafgebroken naar mensen die op de dolfijn wouden gaan zitten zodat hij een foto kon nemen om een paar dollarcenten te verdienen... Ik heb even getwijfeld... maar toch maar niet.
Op de terugweg passeerden we afgesloten domeinen waar grote blokken nieuwe huizen stonden, in straten met eigen winkels. De domeinen waren enorm goed bewaakt en waarschijnlijk voorbehouden voor de rijkere Ecuadoriaan. Vlak daarnaast wemelt het namelijk nog van de krottenwoningen waarbij men zich kan afvragen of het wel mogelijk is er in te leven.
S'avonds zijn we vroeg gaan slapen. Van slapen kwam echter niet veel in huis want we zien er beiden uit als rode kreeften (zonnecreme vergeten mee te nemen naar strand).
Deze morgen zijn we toegekomen op de Galapagos Eilanden (San Cristobal) na een uurtje vliegen. We hebben een eerste verkenning gedaan van het eiland en even gesnorkeld op een verlaten strand. Tijdens het snorkelen werden we omringd door duizenden vissen en we trokken de aandacht van enkele zeeleeuwen die tussen ons door zwommen (Heel leuk allemaal).
Morgen nemen we de boot voor 7 dagen om de andere eilanden te verkennen. We zitten op een boot met 12 andere toeristen. Hopelijk valt de groep een beetje mee...
Voor de komende dagen dus geen nieuwe berichten... Ook vooralsnog geen nieuwe foto´s want de internetverbinding is hier erg langzaam.
De groeten van Elke en Karel ¡¡¡
We kwamen toe in een kleine stad met een enorm uitgestrekt strand. Er was verder niet veel volk, waarschijnlijk omdat het geen weekend was. Op het strand kon je strandstoelen huren voor een volledige dag voor 4 Dollar. Verder kwamen er plaatselijke handelaren elke 5 minuten langs met ijsjes, een soort pannekoeken (empenadas), bier en andere dranken. We kochten een liter bier voor 1 Dollar en 2 pannekoeken voor 20 cent.
Elke kreeg ook meedelijden met een oudere man (rond de 65) die rondliep met een plastieken dolfijn en een fotocamera (polaroid). Hij zocht gedurende de 4 uur dat we er waren onafgebroken naar mensen die op de dolfijn wouden gaan zitten zodat hij een foto kon nemen om een paar dollarcenten te verdienen... Ik heb even getwijfeld... maar toch maar niet.
Op de terugweg passeerden we afgesloten domeinen waar grote blokken nieuwe huizen stonden, in straten met eigen winkels. De domeinen waren enorm goed bewaakt en waarschijnlijk voorbehouden voor de rijkere Ecuadoriaan. Vlak daarnaast wemelt het namelijk nog van de krottenwoningen waarbij men zich kan afvragen of het wel mogelijk is er in te leven.
S'avonds zijn we vroeg gaan slapen. Van slapen kwam echter niet veel in huis want we zien er beiden uit als rode kreeften (zonnecreme vergeten mee te nemen naar strand).
Deze morgen zijn we toegekomen op de Galapagos Eilanden (San Cristobal) na een uurtje vliegen. We hebben een eerste verkenning gedaan van het eiland en even gesnorkeld op een verlaten strand. Tijdens het snorkelen werden we omringd door duizenden vissen en we trokken de aandacht van enkele zeeleeuwen die tussen ons door zwommen (Heel leuk allemaal).
Morgen nemen we de boot voor 7 dagen om de andere eilanden te verkennen. We zitten op een boot met 12 andere toeristen. Hopelijk valt de groep een beetje mee...
Voor de komende dagen dus geen nieuwe berichten... Ook vooralsnog geen nieuwe foto´s want de internetverbinding is hier erg langzaam.
De groeten van Elke en Karel ¡¡¡
maandag 7 juli 2008
Foto's: Dag 8 deel 2
De man en zijn gelukkige vriend die we veel te veel betaalden. Ze hadden de eer om als eerste op ons nieuw kaartje te staan...
Guayaquil: Dag 8
Guayaquil is een bruisende stad in het zuiden van Ecuador. Het is er erg aangenaam om een dagje rond te wandelen. In vergelijking met Quito oogt de stad modern. Er is ook aan gewerkt. Een miljoenenproject heeft er voor gezorgd dat de kilometerlange esplanade langs de rivier Rio Guayas volledig verkeersvrij is. Er zijn enkele restaurants, een straat met Ecuadoriaanse kunst, een vuurtoren met een mooi uitzicht, ...
Het is een rustig dagje geworden. Op een terrasje dronken we een milkshake (bebido's) en aten enkele croques (tostidas). Daarna gingen we op zoek naar een geheugenkaartje voor het fototoestel. Het eerste was namelijk al vol.
Het vinden van een geheugenkaartje was eerst niet gemakkelijk. In heel Ecuador (onder meer in de hoofdstad Quito) hadden we er nog geen gezien en in Guayaquil leek al niet veel beter. We kwamen bij gsm-winkel en toonden het kaartje dat we wouden. De man kon ons niet helpen (verkocht enkel gsm's), maar hij had wel een vriend die dat wel zou kunnen. Hij bracht ons verder in een donker winkelcomplex waar een andere man voor ons een kaartje zou zoeken. De man verdween voor tien minuten en kwam terug met de boodschap dat er een te krijgen was voor 35 dollar. Ik vond het wel wat veel maar ging akkoord.
Achteraf bleek nog maar eens dat ik het onderhandelen nog niet onder de knie heb. 2 blokken verder in hetzelfde "winkelcomplex", meer een binnenmarkt eigenlijk, lag het namelijk vol van de geheugenkaartjes en gooiden de verkopers er mee rond ons oren. Ik weigerde er 1 van 20 dollar (juist dezelfde). Toen ik niet toehapte en verderliep rende een man mij een achterna en vroeg nog 18 dollar... 16 dollar... ..... ..... Vanaf nu zal Elke alle aankopen doen waarvoor men moet afdingen.
We kwamen ook nog in een park waar er tamme landleguanen rondliepen die je zomaar kon oppakken (zie foto's). Guayaquil is de enige stad in de wereld waar er leguanen vrij in de parken leven.
Het is nu half 9 s'avonds en we gaan nog wat eten. Morgen gaan we nog een dag naar het strand alvorens te vertrekken naar de Galapagos-eilanden.
Het is een rustig dagje geworden. Op een terrasje dronken we een milkshake (bebido's) en aten enkele croques (tostidas). Daarna gingen we op zoek naar een geheugenkaartje voor het fototoestel. Het eerste was namelijk al vol.
Het vinden van een geheugenkaartje was eerst niet gemakkelijk. In heel Ecuador (onder meer in de hoofdstad Quito) hadden we er nog geen gezien en in Guayaquil leek al niet veel beter. We kwamen bij gsm-winkel en toonden het kaartje dat we wouden. De man kon ons niet helpen (verkocht enkel gsm's), maar hij had wel een vriend die dat wel zou kunnen. Hij bracht ons verder in een donker winkelcomplex waar een andere man voor ons een kaartje zou zoeken. De man verdween voor tien minuten en kwam terug met de boodschap dat er een te krijgen was voor 35 dollar. Ik vond het wel wat veel maar ging akkoord.
Achteraf bleek nog maar eens dat ik het onderhandelen nog niet onder de knie heb. 2 blokken verder in hetzelfde "winkelcomplex", meer een binnenmarkt eigenlijk, lag het namelijk vol van de geheugenkaartjes en gooiden de verkopers er mee rond ons oren. Ik weigerde er 1 van 20 dollar (juist dezelfde). Toen ik niet toehapte en verderliep rende een man mij een achterna en vroeg nog 18 dollar... 16 dollar... ..... ..... Vanaf nu zal Elke alle aankopen doen waarvoor men moet afdingen.
We kwamen ook nog in een park waar er tamme landleguanen rondliepen die je zomaar kon oppakken (zie foto's). Guayaquil is de enige stad in de wereld waar er leguanen vrij in de parken leven.
Het is nu half 9 s'avonds en we gaan nog wat eten. Morgen gaan we nog een dag naar het strand alvorens te vertrekken naar de Galapagos-eilanden.
Abonneren op:
Posts (Atom)